Bier en kaas van de abdij van Chimay

Fabrice Bordon, brand ambassador, vertelt: “De abdij van Chimay staat er sinds 1850. De bezielers zijn een groepje monniken uit Westvleteren. Zij lieten met de hulp van de toenmalige prins van Chimay de abdij bouwen, met daarrond een boerderij, brouwerij en een kaasmakerij. De monniken leefden volgens het ‘ora et labora’-principe van de Cisterciënzers. Dat betekent zoveel als een evenwicht tussen bidden en werken. Die geest bleef bewaard toen ze in 1862 startten met de productie van kaas en bier. De inkomsten die ze daarmee verwierven, gingen voor het grootste deel naar sociale hulpverlening.”

“De monniken van nu brouwen Chimay nog steeds binnen de muren van de abdij. En het merendeel van de opbrengst gaat nog steeds naar de gemeenschap. Daardoor voldoet Chimay aan de criteria van een authentiek trappistenproduct. Om dat extra te benadrukken, dragen onze flessen het ‘Authentic Trappist Product’-label, toegekend door de Internationale Trappistenvereniging.”

“Voor al onze Chimay-bieren gebruiken we dezelfde ingrediënten: water van de twee waterputten op het grondgebied van de abdij, mout van gekiemde en gedroogde gerst, tarwe, hop en gist. In 1948 selecteerde Pater Theodoor de unieke gistcellen die vandaag nog steeds aan de basis liggen van de productie van onze trappistenbieren. Net voor het afvullen voegen we een beetje gist toe om te zorgen voor een nieuwe rijping, de zogenaamde ‘champagnisering’. Eens gebotteld bewaren we het bier nog 21 dagen op een matige temperatuur, tot die gisting in de flessen helemaal voltrokken is.”

“Wie de Chimay-ervaring ten volle wil beleven, eet een goed stuk kaas bij zijn trappist. De productie van onze kazen begint in de fabricagekuipen. Daar verwarmen we de melk en voegen we er fermenten en zuren aan toe. Daardoor stremt de melk en krijg je melkwei en wrongel. We scheiden vervolgens de wrongel van de wei. Een ingenieus messensysteem snijdt de wrongel in stukken, die we daarna manueel in ronde of rechthoekige vormen plaatsen. Die gaan uiteindelijk naar de pers en krijgen daar hun definitieve vorm.”